"Tot ik me verslikte in maïzena-achtige snotjes, vond ik het best oké"
Al het lekkers van Paramaribo >
We staan op ‘Zorg en hoop’, een vliegveldje bij Paramaribo. Ik vind het een goede naam voor een vliegveld, want het is precies hoe ik me meestal voel, vlak voor ik een vliegtuig in stap. Dat had ik al bij het grote, degelijke KLM-toestel dat ons vanaf Amsterdam naar de Surinaamse hoofdstad bracht, maar al helemaal bij dit kleine tweemotorige Gum Air gevalletje dat ons nu staat op te wachten. We gaan ermee naar het binnenland van Suriname, naar ‘het bos’ zoals de mensen het hier zelf noemen, en gelukkig worden we vergezeld door onze gids Julius. Ik besluit me er niet te veel van aan te trekken dat hij er met petje, sportieve gymschoenen en fototoestel om zijn middel eerder uitziet alsof hij zelf met vakantie gaat dan dat hij ons gaat beschermen tegen kaaimannen en anaconda’s. Vriendelijk glimlachend kijkt hij me aan als hij vraagt: ‘Vind je het eng om te vliegen?’ Ik antwoord eerlijk dat ik het inderdaad wel spannend vind en verwacht min of meer dat hij zal zeggen: ‘Ach joh, ik doe dit elke week en die piloot weet echt wel wat hij doet.’ Maar in plaats daarvan zegt hij: ‘Hihi, ik vind het zelf ook best spannend.’
Kriebels in mijn buik, als we opstijgen, en daar ligt Paramaribo. Daar staan de witte, houten herenhuizen, waarvan ik weet dat bij veel de verf afbladdert en de balustrades wegrotten, maar dat zie je niet vanaf hier. Daar kromt de brug over de Surinamerivier. Ik zie de kanonnen aan de waterkant, waar het fort staat waar de Decembermoorden zijn gepleegd. De plantages waar vroeger de slaven werkten liggen aan de overkant, maar het vliegtuig keert. Ogenschijnlijk is het makkelijk om het verleden achter je te laten.
Voor je het weet word je verleid door het heden dat veel mooier is, veel leuker ook. Bami eten bij Blauwgrond, fietsen door de Palmentuin, een Parbo biertje drinken bij ’t Vat. En nu gaan we de Surinamerivier achterna. Langs het Brokopondo stuwmeer, langs de kaalgeslagen grond van de goud- en bauxietmijnen en dan vliegen we kilometers lang over ‘het bos’: de voorloper van het Amazonewoud. De schapenwolkjes in de blauwe lucht maken schaduwen in de zee van groen. We landen op een smalle grasstrook. Aan het einde staat een man te wachten in knaloranje hesje. Aan weerzijden van hem staan twee brandblussers. Als we uitstappen, zie ik dat Julius ook enigszins opgelucht kijkt dat ons leven daar niet van heeft afgehangen. Vlak naast het vliegveld ligt in de rivier een korjaal te wachten, die ons een half uur wegvaart van het laatste stukje bewoonde wereld. We gooien onze rugzakken achterin. Het avontuur kan nu echt beginnen.
Let's go to…
Klik op de plaatsnaam voor meer informatie over de bestemming
Als ik terugdenk aan Suriname, dan denk ik ook terug aan Devi. Aan haar lieve, zorgzame, vrolijke karakter en hoe ze tijdens een van de gezelligste avonden zei: ‘Je moet elke dag lachen en genieten alsof het je laatste is.’
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
Elk land waarover geschreven is op My World is Yours, is ook beschikbaar in een mooi vormgegeven e-book. Zo heb je alle reisverhalen en tips van één land bij elkaar en kan je ze ook offline lezen of uitprinten. Stuur een e-mail naar info@myworldisyours.nl om een e-book op te vragen.
