Tussen februari en augustus komen ze hier aan land: de reuzeschildpadden. Volg de hobbelweg naar Galibi en ga op nachtelijke tour om, als je geluk hebt, een natuurwonder te aanschouwen.
Ik word om drie uur ’s ochtends wakker van een keiharde hoosbui. Daar baal ik van om meerdere redenen. Ten eerste: Ik voel me niet bepaald fit na de bus- en bootrit van de vorige dag en ik kan mijn slaap goed gebruiken. Die rit bracht ons in zes uur over een weg vol hobbels en kuilen via Albina naar Galibi, een plaatsje vlakbij de grens met Frans Guyana dat bekend staat om haar mooie stranden en om haar zeeschildpadden. Die komen hier in de maanden februari tot en met augustus aan land om hun eieren te leggen en wij zijn hier om dat te aanschouwen.
Onze gids Jeffrey (omdat hij erg van muziek houdt en ons continue mee laat rappen op het ritme van de hobbels in de weg ook wel ‘MC Jeffoman’ genoemd) vertelde ons gisteren bij aankomst in ons huisje aan zee dat we hiervoor midden in de nacht op moesten. Dat brengt me bij reden nummer twee: ik moet er dus ook echt uit. De nacht in, op zoek naar de zeeschildpadden, die volgens MC Jeffoman zo groot zijn als Volkswagen Kevers en volgens mijn reisgenote Bianca wel tot híer komen (dan wijst ze naar haar kin).
De laatste reden dat ik mijn warme bedje liever niet verlaat, is de anaconda. Die glibbert hier namelijk ergens los rond. Misschien wel niet in ons huisje, maar wel ergens in de buurt. Op ons terrein bevindt zich namelijk naast onze bungalows, een mooi strand en een winkeltje met I-Love-SU armbandjes, de Galibi Zoo. Deze kleine dierentuin is van een wat maffe man die luiaards, vogelspinnen en kleine kaaimannen opsluit in hokjes om ze aan de toeristen te tonen en zijn capibara (een soort mega-hamster) uitlaat in zee. Hij is ooit opgepakt met 35.000 schildpadeieren (een lucratieve maar hartstikke illegale business hier) en wil met zijn dierentuin nu wat goeds doen voor de dieren. Ik twijfel nogal of je de dieren hier nu zo’n groot plezier mee doet, maar het is fijn te weten dat hij niet meer op strooptocht gaat.
Een andere trofee is zijn meterslange anaconda. Het zwarte gevaarte haalde hij al tegenspartelend uit zijn hok. We mochten hem wel even vasthouden, maar ik bedankte voor de eer. Dat het beest nogal wild was kwam volgens de dierentuineigenaar omdat hij hier net nieuw was. Zijn voorganger was kort geleden ontsnapt.
Ik steek mijn tenen onder onze klamboe uit en zet mijn voeten voorzichtig op de houten vloer. Op de tast, de elektriciteit doet het op dit uur niet, zoek ik naar een zaklamp, mijn broek, een dikke trui en...
... mijn kanariegele poncho. Over die poncho trek ik even later een oranje zwemvest aan en zo zitten we met een groepje van een stuk of acht kleurrijke bakra’s in een boot op houten bankjes. Die boot raast over de zee, en ik snap niet hoe die bootman zo vastberaden weet waar hij heen moet. We zien niks, niet eens het verschil tussen de donkere zee, de lucht en de jungle die ergens in de verte op moet doemen.
Als we eenmaal met een schokje aan land komen, blijven we dicht in de buurt van Jeffrey, die voorop gaat door het rulle zandstrand en de jungle in tuurt. Ik zie nog steeds geen steek, tot er tussen de bomen ineens kleine stipjes oplichten. Eén voor één, alsof er heel kleine lampjes aangaan en dan weer uit. Eerst denk ik dat het de ogen van dieren zijn die ons in de gaten houden, dan denk ik dat het de huisjes van de wachters zijn die het strand beschermen voor stropers, maar dan hoor ik Jeffrey zeggen dat het vuurvliegjes zijn. Zo helder, en met zoveel dwarrelen ze tussen de bomen. Voor dit soort magie wil ik best mijn bed uitkomen, en ik heb nog geen schildpad gezien.
Dat duurt overigens niet lang. Ik had, na de verhalen van Jeffrey en Bianca, een beetje verwacht dat de grond zou trillen en we ineens oog in oog zouden staan met een angstaanjagend groot gevaarte, maar daarbij was ik vergeten dat de schildpadden muisstil en in trance in een kuil zitten om hun eieren te leggen. En alleen dan mogen we kijken, want anders wordt het natuurlijke proces verstoord.
‘Hier!’, roept Jeffrey vanuit een donker stuk bosrand. En daar zit een schildpad, haar zwarte ogen glinsteren in het schijnsel van de zaklamp. Ons exemplaar is een stuk kleiner dan een Volkswagen Kever en mist, als we de vergelijking nog even doortrekken, het rechterachterwiel. Daarom is ze later dan haar soortgenoten aan land gekomen en kunnen we zien hoe de eieren in groten getalen uit haar floepen. Langzaam wordt het licht en begint ze met haar overige drie poten zand op te scheppen om haar eieren te bedekken. Dan kruipt en schuift ze uit haar kuil en zien we in het vroege ochtendlicht haar tocht naar de zee. Het duurt even, vanwege haar handicap, maar als ze eenmaal de vaart erin heeft, wordt het stukje te overbruggen zandstrand steeds kleiner. Ik moet denken aan de zeehondenreclame en als ik haar schild langzaam weg zie zakken in de zee, hoor ik Queen: ‘It’s a beautiful day…! The sun is shining, I feel good, and nooooo one’s gonna stop me now.’
Touroperator
Wij boekten onze trip naar Galibi bij Mets. Boeken bij een touroperator is hier het meest gebruikelijk, onder andere omdat Galibi niet een plaats is waar je 's avonds een gezellig restaurantje op kan zoeken. Bij een prijs van zo’n 170 euro per persoon zaten één overnachting, het vervoer en maaltijden inbegrepen. En natuurlijk de nachtelijke safari op zoek naar de de zeeschildpadden. Op dag twee kregen we voor we teruggingen naar Paramaribo de mogelijkheid even Frans-Guyana te bezoeken.
Kleding
Neem je poncho mee, ook al ben je er niet in het regenseizoen. Vanaf Albina ga je met de boot en als je op de verkeerde plek zit, kom je doorweekt in Galibi aan. Bij nader inzien helpt de poncho dan waarschijnlijk ook niet, dus neem (ook) genoeg droge kleding mee.
Reis je met eigen vervoer, dan is het handig om te weten dat de havenplaats Albina (vanaf Paramaribo zo’n 3 tot 4 uur met de bus) niet echt een fijne plek is om te verblijven. Ooit was het een mooie badplaats, maar daar is sinds de binnenlandse oorlog niet veel meer van over. Het is nu vooral een doorreisstadje met veel vuil aan de havenkant en bootladingen waarvan je denkt ‘wat zit daarin’. Wil je vanaf Albina naar Galibi, dan kan je met een bootman onderhandelen over de prijs.
Reis je met een touroperator, dan brengt een minibusje je naar Albina. Vanaf Albina stap je in een open motorboot met houten bankjes die er zo'n anderhalf uur over doet om in Galibi te komen.
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book
