...niet hoe snel we de kamersleutel van de receptionist in ontvangst moeten nemen.

Nadat ik me drie keer heb omgerold in het enorme kingsize bed en in het massagebad heb gezeten tot tienduizend rimpels in mijn tenen, besluiten we het festival en de stad te gaan verkennen. Alle lichten in het oude, autovrije centrum zijn gedoofd en in plaats daarvan branden er alle kleuren van de regenboog lampionnen en kaarsjes die op het water ronddrijven. Het is verreweg de meest sfeervolle bestemming tot zover in Vietnam. Het duurt echter nog tot de volgende dag voor ik goed besef in wat voor paradijs we zijn aangekomen.

Druk bladerend in een Vogue van afgelopen zomer en een Harper’s Bazaar van dit jaar, krijg ik het gevoel beland te zijn in een van mijn beste dromen. Achter de donkere houten luiken van de okergele huisjes in Hoi An bevinden zich namelijk ‘tailor shops’, alles-kan-kledingwinkels. Voor een schijntje is het mogelijk een laatste seizoen Dolce & Gabana jurk, die normaal duizenden euro’s kost, voor een dollar of 35 na te laten maken. ‘Waar ben je naar op zoek?’, wil het meisje van de winkel weten. Ik bevind me op gevaarlijk terrein, aangezien ik daar niet van tevoren over heb nagedacht. ‘We kunnen alles voor je ontwerpen.’ Ik kijk haar nog eens goed aan. Ja, ze komt uit de Vietnamese hemel. Twee uur verder zit ik nog steeds te bladeren in de grote stapel catalogi en tijdschriften, overal kaartjes tussen schuivend bij mogelijke opties. Robin zit naast me aan tafel, ergens tussen hemel en hel, al een uur klaar met zijn boek over mannenpakken.

Twee dagen later verlaten we Hoi An en de kledingwinkel met twee op maat gemaakte pakken, twee overhemden en een winterjas voor Robin, en een grijspaarse jurk en witte winterjas voor mij. Totaalprijs: 275 dollar. De maan is weer wat leger, evenals onze portemonnee, maar ik voel me de keizer te rijk.