'Burning is learning.' Het is niet de wijsheid van een pyromaan, maar die van de uitvaartondernemer van Varanasi. We zijn in de meest heilige stad voor Hindoes in India. Hij legt uit: 'Hier kom je tot het besef dat, al ben je een koning of een bedelaar, iedereen hetzelfde einde tegemoet gaat.'
We staan op de traptreden van Manikarnika Ghat, de Ghat waar in Varanasi het eeuwige vuur brandt. Met dit vuur worden de stapels hout aangestoken, zorgvuldig afgewogen voor elk lijk dat erin verbrand wordt. Tweehonderd kilo is nodig voor een lichaam, zo vertelt de begrafenisondernemer, en dan duurt het zo'n 2 tot 3 uur voor het lichaam vergaan is tot as.
Zijn taak? Hij verzamelt de arme, ouderen van dagen die hij vast naar het huis aan de Manikarnika Ghat brengt zodat ze hun laatste dagen daar, omringd door de vele stapels hout, door kunnen brengen. Eenmaal overleden hoeven ze alleen nog naar beneden gedragen te worden en drijven ze in no time op de heilige Ganges, op weg naar een beter leven. Ik stel me de begrafenisondernemer voor als Hades, god van de onderwereld, die op een dag gehuld in zijn grauwe kleding aan je raam verschijnt. De lijken worden in glinsterend gouden doeken gewikkeld en door de straten gedragen, waarna iemand ze zorgvuldig tussen de tweehonderd kilo hout deponeert. Dan worden ze verbrand, of zinken ze - in het geval van zwangere vrouwen, kinderen, holi men, leprapatiënten en dieren - aan een steen gebonden naar de diepe bodem van de Ganges. Maar één familie is gerechtigd het werk aan de Manikarnika Ghat uit te voeren. Ze behoren tot de laagste kaste, de onaanraakbaren, maar hebben door dit werk toch enige status. Ze doen dit werk al zolang het vuur bij de Ghat brandt.
Nog steeds op de trappen zie ik in de verte een lichaam in witte doek langzaam in vlammen opgaan. Het hoofd en de voeten steken uit de brandstapel, tot na een tijdje het hoofd is verdwenen. Ik blijf - terwijl de begrafenisondernemer vertelt hoe duur het hout wel niet is (150 roepies per kilo) - gefixeerd naar de voeten...
staren in afwachting tot ook die in de vlammen opgaan. Maar zelfs als Hades klaar is met zijn verhaal en om wat geld vraagt voor hout voor de arme families, zijn de voeten er nog steeds.
Midden in de nacht schrik ik wakker. In tijden heb ik niet zo'n vreselijke nachtmerrie gehad, al kan ik hem de volgende ochtend niet eens meer herinneren. Behalve het bonzen van mijn hart is het doodstil. In de straten van het oude centrum van Varanasi is verkeer verboden, dus voor het eerst in weken geen getoeter of piepende remmen. Op dat moment, om 3 uur 's nachts, mis ik het, want de stilte is beklemmend. Het is een luguber idee dat ook nu nog, vlak onder de ramen van ons hotel, lichamen worden verbrand en ik krijg helemaal de rillingen als er plots luid bellen gaan rinkelen.
Het eerstvolgende gerinkel komt van onze wekker om kwart over vijf en terwijl ik de capuchon van mijn trui over mijn oren trek, hoop ik maar dat de zonsopgang boven de Ganges echt de moeite waard is. Om zes uur stappen we in de houten boot en al lijkt het al bijna licht, de zon is nergens te bekennen. De bootman roeit met langzame slagen langs de verschillende Ghats, voor ons doemen andere boten op uit de laaghangende mist. Dan klinkt er gezang en verschijnen langs de kant zingende Hindoes die hun Puja (gebed) verrichten. Anderen staan zich druk in te zepen of kussen het water. Langzaam komt de zon boven de mist tevoorschijn en tovert een roze gloed over de Ganges. Ik durf het zelfs aan om een vinger in de rivier te steken (in water dat veilig is om te zwemmen moeten er minder dan 500 van een bepaald soort bacteriën per 100 ml zitten, hier zitten er per 100 ml 1,5 miljoen (!). En als ik dan zie dat duizenden Hindoes niet bang zijn voor dit water, het zelfs vereren en er een weg in zien naar een beter leven, zijn ook mijn nachtmerries verdwenen.
Aanraders
Dwalen langs de tientallen ghats, de trappen naar de rivier, en zien hoe de stad leeft en doodgaat. Dit is heel veel India op één plek. Het kastesysteem ontvouwt zich voor je ogen: van de priesters die s ’avonds tijdens de ganga aarti ceremonie met witgekalkte gezichten met vuur zwaaien tot een man van negentig die bij een van de ghats met zijn gerimpelde, blote handen en gekromde rug grote plakkaten koeienstront verplaatst. Hier is heel veel heilig. En natuurlijk groet je de rivier: voor tien rupies koop je als de zon onder is gegaan een kaarsje in een schaaltje lotusbloemen. Plaats het schaaltje op het donkere water en zie hoe alle lichtjes dezelfde kant opstromen.
Boottocht
Sta vroeg op en boek een boottocht om de ochtendrituelen aan en in de Ganges gade te slaan. Even goed schrobben in de rivier staat garant voor een gezegende dag en een zondenvrij verleden. Wij betaalden 120 roepies per persoon met een groep van zes voor een tocht van twee uur. Verwacht wat meer te betalen als je alleen of met z’n tweeën bent.
Sarnath
Een bezoek aan het nabijgelegen Sarnath is een fijne ontsnapping uit de hectiek van de heilige stad. Na een enorme lading Hindoeïsme, ligt een paar kilometer verderop de volgende wereldreligie te wachten. Met name de 34 meter hoge Dhamekh stupa trekt een hoop bezoekers, want hier kwam Boeddha preken nadat hij de verlichting had bereikt. Sarnath is daarmee een van de vier belangrijkste plekken op de Boeddha-route in deze regio. Op een groot open grasveld vind je overblijfselen van eeuwenoude kloosters uit een tijd dat 1500 monniken het gebied bewoonden. Je kunt met een riksja heen en terug.
Hecht je belang aan een hartelijk ontvangst en wat minder aan luxe en vind je het niet erg om je ramen te sluiten omdat anders de aapjes naar binnen springen, dan is Monu Family Paying Guest House echt iets voor jou. Heb je toch liever iets meer comfort, dan is Scindhia Guest House naast de Manikarnika Ghat een betere keus. Houd er rekening mee dat je een stukje moet lopen naar je hotel, aangezien in de straten van de oude stad geen gemotoriseerde voertuigen zijn toegestaan.
Zoek je een oase van rust in de stad, ga naar restaurant Phulwari. Wij genoten er van een overheerlijke pizza (!) en een vredige binnentuin die de chaos even buitensloot.
Van Varanasi naar Kathmandu (Nepal), via grensplaats Sunauli
Vervoermiddel: jeep tot aan Sunauli, daarna lokale bus
Prijs: 600 Rupees per persoon, inclusief horror hotelovernachting in Sunauli
Duur: twee dagen
Visum: 25 US dollar voor twee weken
Alternatief
Voor wat meer geld (75 – 150 euro), maar ook heel wat meer comfort én tijdsbesparing, kan je met bijvoorbeeld Air India ook naar Nepal vliegen. Dat kan vanaf Varanasi, maar ook vanaf Delhi.
Let's go to…
Klik op de plaatsnaam voor meer informatie over de bestemming
< Terug naar India
Reis verder >
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book