Op weg naar het Krugerpark nemen we een omweg. We gaan via Limpopo de R534 af, een weg langs de Blyde River Canyon door heuvellandschappen en drakensbergen. Dan staat daar aan de kant van de weg een vrouw in kleurrijke kleding naar ons te zwaaien. We besluiten het reisadvies uit onze gids - stop niet voor lifters - in de wind te slaan en nemen haar mee.
Vanuit Pretoria ben je in een klein dagje rijden in het Krugerpark. We hebben echter begrepen dat als we de kortste route nemen, we iets heel moois missen. De Blyde River Canyon drive: een panoramische route die parellel langs het Krugerpark loopt en om de paar kilometer een volgend natuurwonder verbergt. We besluiten daarom een omweg te nemen. Na uren rijden over grote snelwegen en droge vlaktes, begint bij Limpopo het landschap te veranderen.
Onze kleine auto klimt over groene heuvels en roetsjt naar beneden door valleien met mangobomen, theevelden en bananenplantages. De rotspartijen die hoog boven ons uittorenen hebben een diepe terrarode kleur en de laagjes in het steen laten zien dat de geschiedenis de natuur hier zorgvuldig heeft opgebouwd. Tot die geschiedenis behoren stromende watervallen die hier al eeuwen naar beneden kletteren, Zulukoningen, Britten en Boeren die strijdden om grondgebied en olifanten die door de boomgaarden banjerden toen er nog geen hek om het Krugerpark stond.
Het lijkt lang geleden als we het terrein van de Drie Rondavels opdraaien en bij een slagboom en een caissière parkeergeld betalen om natuurwonder 1 op de route te aanschouwen. We staan op een hoge rotswand die iets verderop meters diep naar beneden keldert en zorgt voor springende kikkers in mijn buik. Vanaf het randje waar we staan zien we diep onder ons de Blyde River, die diepblauw haar weg door de canyon baant tussen met groen bedekte bergen. Op ooghoogte aan de overkant zien we de steenfiguren waar de plek haar naam aan te danken heeft. Drie ronde huisjes met daken van mos houden de wacht over de grote vallei. Het uitzicht, van de rivier tot de overkant en nog veel verder, is om...
...stil bij te zitten en heel lang van te genieten. Helaas hebben we die tijd niet, want de avonduren komen steeds dichterbij en we hebben nog zoveel meer te zien.
Onze route gaat verder over de smalle kronkelende tweebaansweg, richting Bourke’s Luck Putholes, als we een dame langs de kant van de weg zien staan. Veel andere auto’s zijn er niet, en ze staat druk naar ons te zwaaien. Naast haar staan grote tassen, en zelf is ze ook niet bepaald petieterig. Ons autootje is formaat koekblik en met z’n drieën en onze bagage al redelijk krap, maar we hoeven niet lang na te denken voor we op de rem trappen.
Ik stapel al onze eigen bagage die niet achterin paste, waaronder een trolley en een rugzak, op mijn schoot en dan stapt ze in, naast me op de achterbank. ‘Hello ladies!’ groet ze ons, terwijl ze haar achterwerk naast de mijne manoeuvreert. Ik kan me niet meer bewegen en door alle tassen kan ik haar niet aankijken. Ik hoor alleen haar volle, vrolijke stem. Mijn medereizigers vragen waar ze heen moet. Ze blijkt de kassamedewerkster van de rondavels te zijn en moet de dagopbrengst bij de Bourke’s Luck Putholes inleveren. Dan zit haar dag erop en kan ze naar huis. Te voet, zoals ze dagelijks doet, tenzij ze weer een lift kan krijgen zoals nu.
MIRIAM MAKEBA
Als ze klaar is met haar antwoord is het even stil in de auto, ook omdat het album in onze muzieklijst een paar seconden zwijgt om van het ene naar het andere nummer over te springen. Wanneer de muziek verdergaat in een voor mij onbekende taal, begint de mevrouw naast me ineens mee te zingen. Ik kijk haar verbaasd aan. Pas dan realiseer ik me dat we het album van Miriam Makeba op hebben staan, een Zuid-Afrikaanse zangeres. Net als de vrouw naast me, spreekt ze Zulu. ‘Waar gaat het liedje over?’, vraag ik haar als ze stopt met zingen. ‘Miriam Makeba was politiek activiste ten tijde van de apartheid en is jarenlang verbannen geweest uit Zuid-Afrika,’ vertelt ze. ‘In dit liedje zingt ze over hoe ver haar land weg is en hoeveel heimwee ze heeft.’
Na een korte rit arriveren we bij de Putholes, een bizar landschap dat eruitziet als een gatenkaas, en stapt ze uit. Ze zwaait en groet hartelijk. De rest van de rit, van natuurwonderen met namen als Wonder View en God’s Window tot de bossen met pijnbomen die zo dun zijn als luciferhoutjes en de ondergaande zon aan en uit doen knipperen, luister ik met andere oren naar de muziek.
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book