“Ik vermoed dat het een soort
voodoo-actie is
van Mozes"
Voor pampus in de hoofdstad >
Ik ben de tel kwijtgeraakt. We zijn hier inmiddels dik twee weken en ik weet echt niet meer of het woensdag is of vrijdag. Of toch maandag. We hebben het einde van de wereld bereikt. Onze ‘bure’, een hutje met een dak van palmbladeren en schelpengordijntjes, ligt aan een zandstrand met wat zijwaarts dansende krabbetjes en opgedroogde kokosnoten. Het eiland, dat ons twee dagen kostte vanaf luchthavenstad Nadi om te bereiken, heb je in een half uurtje rondgelopen.
Soms is het eb, soms is het vloed. Als de zee zich heeft teruggetrokken wordt het eiland iets groter en kan je doorlopen tot je omgeven wordt door alleen maar kristalhelder water, zover je kan kijken. Als ik naar de horizon tuur, weet ik dat er duizenden kilometers voor me niks meer is. Alleen één grote stille zee, die zich hier gedeisd houdt, maar door zijn omvang en eindeloosheid me heel klein en nietig doet voelen, hier op dat eilandje aan het einde van de wereld.
Onze tijd is een schelp. Zo’n schelp die je alleen maar in dit deel van de wereld kunt vinden. Mijn moeder nam ze vroeger in miniatuurformaat mee van haar reizen, en dan legde ik de open kant tegen mijn oor en hoorde ik het ruisen. Je hoort de zee die ruist, zei mijn moeder. Je hoort je bloed dat stroomt, zei mijn zusje, die inmiddels dokter is. Nu je weet dat ik een dromer ben, weet je vast wel welk verhaal ik geloofde (al is het allebei niet waar overigens).
De schelp op dit eiland ruist niet alleen, hij fluit ook. Drie keer per dag, met een beetje hulp van de Fiji familie die de paar bures verhuurt en op de schelp blaast als het eten klaar is. Dan worden we eraan herinnerd dat er een dagdeel voorbij is en we aan kunnen schuiven voor lokale lovo (gerookte vis of kip in bananenbladeren) of een curry met naan (met dank aan de Indo-Fiji gemeenschap). Als we niet eten of kajakken, lig ik weer naar de horizon te staren. Meestal word ik vergezeld door een klein vogeltje, dat net als ik van ver is gekomen. Op mijn laatste dag op Fiji zie ik hem onder een struikje kruipen en hoor ik een zacht plofje. Als ik onder de struik kijk, is het vogeltje omgevallen. Aan zijn stijve vleugels en doffe ogen te zien, is zijn zieltje op weg naar het hiernamaals. Ooit stopt de tijd, en dan misschien maar beter hier. Voor we weggaan, begraven we het vogeltje onder een palmboom. Wij stappen in een boot en worden uitgezwaaid door de gastvrije familie, die gitaar spelen en zingen “Come back one day, my friend, to …..” Een moment van twijfel. Ga ik het delen, dit stille plekje in de oceaan?
*Zucht*
Voor alle dromers: zoek het stipje op de wereldkaart.
Let's go to…
Klik op de plaatsnaam voor meer informatie over de bestemming
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
Elk land waarover geschreven is op My World is Yours, is ook beschikbaar in een mooi vormgegeven e-book. Zo heb je alle reisverhalen en tips van één land bij elkaar en kan je ze ook offline lezen of uitprinten. Stuur een e-mail naar info@myworldisyours.nl om een e-book op te vragen.
