JOEHOE, WALVISHAAI! (DEEL I)

Zacht uitgedrukt: ik ben niet echt een held. Zo ben ik onder andere bang voor onweer, de sneltrein die door station Rijswijk dendert, het donker en: dieptes. Koh Tao, een van de eilanden aan de oostkust van Thailand, staat bekend om het duiken. Sterker nog: wie niet duikt, valt een beetje buiten de boot.

Robin zag het helemaal zitten om zijn PADI Open Water Certificaat te gaan halen. Ik twijfelde. Niet alleen vanwege de diepte van de oceaan, maar ook in overweging nemend dat Robin, als ik niet mee zou gaan, zou worden gekoppeld aan een voor mij onbekende buddy. Ik stelde me een zongebruind meisje voor met wuivende blonde haren en dan zouden ze uit het water komen en tegen elkaar zeggen: 'Wow, heb je die oranje met wit gestippelde visjes ook gezien? Gaaf hè?' Ondanks mijn angst stond mijn besluit na deze gedachte vast: ik ging duiken.

Gelukkig hebben we een ontzettend aardige Nederlandse duikinstructeur, Marcel, die mij geruststelt en vertelt dat het drie toffe dagen gaan worden. En, o ja, hier heb je je boek. Met de omvang van de Bosatlas lopen we naar ons appartement in het duikresort waar we in ons enthousiasme meteen ons boek openslaan. Na pagina 5 begint het boek over ademhaling. Een plaatje van een ballon illustreert hoe je long uit elkaar kan klappen als je je adem inhoudt bij het omhoog gaan. Het kan ook in elkaar klappen, net als de rest van de luchtholtes in je lichaam, en dat heet dan een 'squeeze'.

Mijn bezorgdheid meld ik de volgende ochtend in de theorieles uitgebreid bij Marcel, die zijn hoofd schudt en lachend zegt dat we veel te actief zijn geweest en dat boek beter nog niet hadden kunnen lezen. Of we wel even wat formulieren met gezondheidsverklaringen in willen vullen, plus een handtekening willen zetten bij de clausule 'ik besef dat duiken ernstige gevolgen voor mijn gezondheid kan hebben met eventueel de dood tot gevolg'. Met Robins bloedmooie blonde buddy in mijn achterhoofd, zet ik zuchtend mijn handtekening.

Vlak voor elke duik krijgen we een briefing en bij onze tweede duik merkt Marcel luchtig op: 'En als we veel geluk hebben, dan zien we misschien wel een walvishaai.' Ik kijk hem met grote ogen aan: 'Walvishaai?'...