‘Aummm...' Braaf bootsen wij de klanken na die uit de Brahmaan zijn mond komen. We verstaan alleen woorden als Shiva, Brahma, Vishnu, Guru. Onze voeten bungelen in het donkere water van het Holi Lake van Pushkar. We zitten op de rand van een van de 52 ghats, badplaatsen, kleine inhammen die met traptreden naar het meer leiden. De maan hangt ver boven ons lui achterover, voor ons drijven roze lotusblaadjes over het meer.
Het is begin november, de Pushkar Fair is net begonnen. Zo’n 200.000 bezoekers komen jaarlijks op het stadje af, tezamen met hun 50.000 kamelen en ander vee. Op deze heilige plek, in deze voor hindoes heilige periode, ben je als toerist zonder bindi (stip) op je hoofd en zonder rood/geel touwtje om je pols, niet veilig. Het betekent dat jij en je familie nog niet door een Brahmaan zijn gezegend, oftewel: dat je nog geen grote donatie hebt gedaan.
Terwijl ik op een trapje een mantra krijg ingefluisterd, zit Robin een paar meter verderop met een andere priester. Of we een vader hebben, een moeder, een broer, een zus, een oma, een achternicht. Bij elke naam die we noemen zeggen we de oude man in wit gewaad naast ons na, terwijl we vier keer water gooien en de bloemetjes vrij laten. 'Good job, good life, good health, good karma.' Als onze vader, moeder, broer en zus zijn gezegend met het water, de stip op onze voorhoofden, het suiker, de rijst en de drie kleuren poeders, begint de Brahmaan over onze donatie.
'Mensen van hier geven rupees', deelt onze Brahmaan ons mee. 'Maar toeristen geven dollars. Of euro's.' Met wat meer licht hadden we zeker de Dagobert Duck Dollar tekens in zijn ogen kunnen ontwaren. Onze Brahmaan heeft pech, want we hebben al weken geen Westers geld meer op zak. 'In dat geval voldoet 500 tot 1000 roepies', stelt hij ons gerust. Als echte Hollanders laten we doorschemeren dat we eigenlijk meer dachten aan een bedrag van 200 roepies. Uiteindelijk kom ik uit op 300 roepies (100 voor elk gezinslid, mezelf voor het gemak niet meegerekend) en Robin op 200 roepies (die de bui al zag hangen en wegens geldbesparing al wat eerder familieleden, vrienden + vriendin verzweeg). Als we elkaar vervolgens
in het licht van een lantaarn nog eens goed bekijken, kunnen we onze lach niet inhouden. We zijn gezegend met twee grote rode stippen op ons voorhoofd, waar nog wat rijstkorrels aan zijn blijven kleven. Ons ‘Pushkar paspoort’ is binnen.
Pushkar is wat je noemt een geheimzinnig oord. Brahma liet hier in een ver verleden een lotusbloem vallen, en dat maakt deze plek heilig voor Hindoes. Het is een van de weinige plekken in de wereld met een Brahma tempel. Duizenden pelgrims komen elk jaar rond deze periode van de Camel Fair (een soort jaarbeurs in de woestijn waar kamelen en alles wat op vier poten loopt worden verhandeld) naar Pushkar om - aan het einde van de Fair - in het heilige meer hun zonden weg te wassen. Zo'n heilige plek kent veel geboden. Een groot deel ervan staat op last van de politie op een lijst in ons hotel. In Pushkar is vlees en eieren eten verboden, moet je voor 11 uur 's avonds terug zijn in je hotel, moet je gepaste kleding dragen en mag je - tot mijn grote frustratie en lichte opluchting van Robin – elkaar niet platzoenen in het openbaar. Alcohol is uit den boze en we staan dan ook raar te kijken als de ober van ons restaurant Robin een biertje aanbiedt. Het heet alleen geen Kingfisher op de bon, maar ‘special juice’.
Het achtste, ongeschreven gebod: vertel tijdens de Camel Fair niemand de prijs die je betaalt voor je hotelkamer. Op de vraag hoeveel we voor een extra nacht in ons Hotel Everest moeten betalen, kijkt de eigenaar ons met een veelbetekenende blik aan en fluistert: 'I can make a good price for you.' Wij, keihard door de lobby: 'Same price as before, 500 rupees?' Zijn ogen worden groot en hij begint hard met zijn handen te wapperen. 'Sssshht!' Weer fluisterend legt hij uit dat je in deze periode geen kamers kan krijgen onder de 1000 roepies. Maar voor ons, vrienden van hoteleigenaren uit Jaipur (onze vorige bestemming), maakt hij graag een uitzondering. Hij kijkt schichtig om zich heen, alsof de Pushkar politie elk moment kan binnenvallen, en schrijft 800 rupees op zijn hand. ‘Maar niet verder vertellen!’
Inmiddels lopen we rond met maar liefst twee heilige touwtjes om onze pols, de wetenschap dat je ook een kamer voor 300 rupees kunt krijgen en dat achter gesloten deuren alle verboden middelen voor de hoofdprijs te verkrijgen zijn. Morgen vertrekken we - de duizend tempels, talloze kamelen en het schitterende meer achterlatend en een kostbare herinnering rijker - naar Jodhpur. Het eerste dat we daar gaan doen: pinnen.
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book