EEN BEZOEK AAN DE WONDERDOKTER

We zitten in de wachtkamer bij dokter Bandhari. We zijn niet de enige. Naast me zit een mevrouw met haar kind op schoot, daarnaast zitten drie mannen ons nieuwsgierig aan te kijken en voor de rest zitten of staan er nog zo’n vijftig Indiërs die vooral hun eigen problemen lijken te hebben en gelaten voor zich uit staren. Een bezoekje aan de wonderdokter kost nu eenmaal tijd en daar kan je je maar beter bij neerleggen.

Na een uur zijn wij aan de beurt. Robin komt binnen en wil zijn probleem uitleggen. Ho, dat gaat zomaar niet. Dokter Bandhari leunt wat achterover en vraag ons eerst waar we vandaan komen. ‘Uit Holland,’ zeg ik. Hij knikt enthousiast. Daar is hij ook geweest. Wacht, hij laat het zien. Uit zijn onderste bureaulade komt een foto tevoorschijn die hij ons aanreikt. Een glimlachende dokter staat netjes geposeerd met zijn gezin in een miniatiuuromgeving in Nederland: Madurodam. Nadat we vriendelijk nog wat hebben gebabbeld over ons kikkerlandje (over het weer, onze hoofdstad en over enkele verre familieleden van de dokter en waar die dan precies wonen) en ik me bedenk dat hij toch ook die volle wachtkamer moet hebben gezien toen hij ons kwam halen, komt hij eindelijk ter zake. Wat is het probleem? Robin doet zijn slipper uit en tilt zijn voet op. Daar, op zijn enkel, zit een wond die niet geneest. Ooit was het alleen een muggenbult, maar mogelijk door de vele koeienvlaaien in de straten van Jaipur, of door het aaien van een kalfje in de lobbyruimte van ons hotel, of door het beklimmen van de stoffige trap van het blauwe fort, of door het dansen op een bruiloft in een woonkamer met zo’n honderd man of door het stof van duizenden paarden en kamelen tijdens de Camel Fair, is de bult gaan ontsteken. En inmiddels heeft hij ook koorts en hoofdpijn.

Dokter Bandhari heeft een andere verklaring. Of ik niet even de ruimte wil verlaten. Twee tellen later ben ik weer terug in de wachtruimte, die er bepaald niet rustiger op is geworden. Als ik na een minuut of vijf terug mag komen zie ik de dokter Robin veelbetekenend aankijken, alsof ze een groot geheim delen. Ik snap er niks van, maar neem weer plaats naast hem. ‘Dus dat kan het niet zijn,’ verzucht de dokter. ‘Nou’, zegt hij, ‘Dan heb je hoogstwaarschijnlijk suikerziekte. Komt dat in je familie voor?’...