...van de breedste Fransman kwam wat bezweet door het gat tevoorschijn. 'Bonjour', begroette hij ons, duidelijk niet in de meest comfortabele positie. Vol verbazing zat ik te kijken hoe de Fransman zich door het gat probeerde te wurmen. Na een zet van zijn partner rolde hij ons hokje binnen. Hij kwam inderdaad pal naast Robin liggen. Zijn buik raakte het plafond, en als hij draaide, zijn knieën Robin z'n zij. Het zou lang duren voor we in slaap vielen, aangezien de man het op een snurken zette waar Robin nog een voorbeeld aan kan nemen. 

“Hij had de hele nacht geen oog dichtgedaan”

In alle vroegte kwamen we aan in Pakse, vanwaar we met nog een bus naar het Bolaven Plateau zouden gaan. Ik wreef de slaap uit mijn ogen, Robin zat klaarwakker naast me met de blik van B100 uit Bassie & Adriaan die net per ongeluk het rode aan het blauwe touwtje had vastgeknoopt en zichzelf had laten ontploffen. De werkelijkheid was dat hij de hele nacht geen oog had dicht gedaan omdat hij bang was in zijn slaap op de Fransman te rollen, of, nog erger, de Fransman op hem. Eindelijk bevrijd uit het hok keek hij gelukkig al een stuk vrolijker. En aangekomen bij Tad Lo, een van de mooiste watervallen van het Bolaven Plateau, waar we sliepen in een bamboehut, was hij zijn slapeloze nacht al gauw vergeten. 

NOOT ACHTERAF
Aan dit stuk Laos dacht ik terug toen ik even geleden de documentaire Banana Pancakes and the Children of Sticky Rice zag. De Nederlandse documentairemaker Daan Veldhuizen filmde de invloed van backpackers op Laos, en laat zien hoe al die backpackers op zoek zijn naar een paradijselijke, nog onontdekte plek.

Het Bolaven Plateau was voor mij destijds (in 2009) zo’n plek. De hutten waar we verbleven waren net zo simpel als de huizen van de dorpsbewoners. Ze waren van hout, bamboe of palmbladeren en stonden hoog en droog op palen. De lokalen verschuilden zich gedurende het heetst van de dag in de ruimte onder hun huis, kletsten wat, bereidden de sticky rice en riepen vrolijk 'Sawadee' naar elke voorbijganger. Op straat krioelde het van het kleine spul. Kinderen met verwilderde haren, kleine kuikentjes scharrelden achter hun moeder aan. Dit was voor mijn gevoel het echte dorpsleven, het “echte” Laos. 

Draag je als backpacker bij aan het einde van een authentiek, idyllisch plaatje? Of is het juist arrogant te denken dat je Laotianen (of welk volk dan ook) de kans op een economisch beter leven dankzij het toerisme kan ontzeggen zodat je een - in jouw ogen - volmaakte wereld in stand kan houden? De documentaire zet je hierover aan het denken. Aanrader!