Kaapstad, we zijn er. Vanaf ons hotelletje in de wijk Sea Point nemen we de auto, de kustweg volgend, naar de stranden van het chique Camps Bay. Later gaan we met een local de townships in en zien we de andere kant van deze voor-ieder-wat-wils wereldstad.
Bijna alles is hier wit. Zo ook de meeste auto’s, al zijn wij een knalrode uitzondering met ons wagentje dat vanwege de niet geheel vlekkeloze rijkunsten van onze chauffeur, een goede vriend en een schat van een man overigens, dienstdoet als gevarendriehoek. Al slingerend en bijna-botsend rijden we langs blanke villa’s, die opklimmen tegen de Kaapse heuvels. Hun grote terrassen kijken neer op het blauwe water dat glanst en glinstert als het glas van een RayBan zonnebril. Zacht rollend tikken de witte schuimkopjes van de zee de stranden aan, die bevolkt worden door witte toeristen op witte bedjes. Alleen de mensen die de bedjes verhuren en spullen verkopen hebben een donkere huidskleur, en komen hard op je afgerend als je je eerste teen op het witte zand hebt gezet.
Het geluid van de saxofoon van een jazzmuzikant en het ruisen van de zee wordt afgewisseld door het geroep van deze verkopers van hoedjes tegen de felle stralen van de genadeloze vuurbal aan de hemel, of die van stukken meloen om je dorst te stillen. Wij zijn helemaal niet berekend op een middagje strand, maar laten ons toch een bedje, een hoed en een stukje meloen aansmeren.
Bijna net zo rood als ons autootje nemen we later plaats op een van de Camps Bay terrassen, waar we twijfelen tussen kreeft en sushi en witte wijn bestellen die door zijn koude temperatuur het glas wazig maakt. Is dit Afrika?, vraag ik me af als ik door mijn glas de boulevard met wiegende palmbomen tegenover ons bekijk en op een stukje zalm en avocado kauw. Is dit het continent van rode aarde, stof, armoede en malariamuggen? Als het hier al is, is het in de verste verte niet te bekennen. Dit is een vakantieparadijs. En ook al geniet ik volop, ergens knaagt er iets. Hier zit ik dan, wit (nou ja, inmiddels rood) te wezen in een deel van een stad dat uit een ander stuk wereld lijkt te zijn geplukt, Zuid-Frankrijk ofzo, en het is hier gewoon neergeplant.
DE TOWNSHIPS IN
Een paar dagen later bel ik Gary. ‘Als je een ander deel van Kaapstad wil zien,’ had een vriendin van mij gezegd, ‘dan moet je hem bellen.’ Hij is geen reisleider, geen gids, gewoon een man die ik niet ken. ‘Kan je ons meenemen?,’ vraag ik als hij opneemt. ‘Morgenochtend om 7 uur sta ik bij jullie voor het hotel.’ Dan weet ik nog niet dat hij zelf om 5 uur op moet staan om door de ochtendspits van Kaapstad op tijd bij ons te zijn. Bongi, onze gastvrije receptioniste uit Delft (een van de townships) belt ons om kwart voor zeven op om te melden dat er een meneer op ons staat te wachten.
Als ik de houten treden van onze Casa naar beneden loop, betrap ik mezelf erop dat ik me afvraag wat voor huidskleur hij heeft. Net aangekomen in Zuid-Afrika stond ik met mijn oren te klapperen toen ik, tijdens ons bezoek aan bijvoorbeeld Robbeneiland, mensen hoorde praten over ‘black’ en ‘white’ people. Het leek of het de normaalste zaak van de wereld was dat je mensen in die twee groepen onderverdeelt. En al voor ik...
... de zwart-witte pinguïns van Boulders beach zag had ik door: de wereld is hier zwart-wit. Wen er maar aan. Deal er maar mee.
Gary blijkt een van de vele uitzonderingen. De kleur van zijn huid is niet zwart of wit. Later, in het museum waar hij ons mee naartoe neemt, zie ik dat hij door het apartheidsregime in het hokje ‘kleurling’ zou zijn gestopt. Gary stapt in onze auto en gidst ons richting de snelwegborden, hoog over Kaapstad, door het drukke verkeer. Bij de afslag Langa slaan we af. We stoppen op een parkeerplek vlakbij een buurtcentrum van het oudste township in de regio. Het is nog amper licht, er is bijna niemand op straat.
Langzaam wordt het aantal schoolkinderen in wit en blauwe uniformen talrijker en zien we hoe de kleintjes langs de auto lopen, nieuwsgierig naar binnen kijkend. Intussen vertelt Gary over de geschiedenis van zijn land. Over de apartheidsperiode die tot begin jaren negentig duurde en hoe vanaf 1994 in de tijd van Mandela werkgevers praatsessies organiseerden om zwarte en witte werknemers hun gevoelens tegenover elkaar te laten uiten. Hij kijkt daar met een goed gevoel op terug, al weet hij ook dat zijn land nog een lange weg heeft te gaan.
Wanneer het bezoekerscentrum even later opengaat, stappen we uit om de township te bezoeken. Onze gids Anthony leidt ons door de wijk die verdeeld is in verschillende categorieën: van containerwoningen met golfplaten tot de nettere huizen die de bewoners voor de grap ‘Beverly Hills' noemen. Tijdens onze rondleiding vertelt Anthony dat hij er bewust voor kiest in de township te blijven wonen. 'Ik heb een tijd in Duitsland gewerkt en woonde in een mooi huis, maar iedereen zat binnen. Ik werd daar niet gelukkig en besloot terug te gaan naar mijn familie in Langa. Iedereen kent elkaar en zelfs de mensen uit het betere deel van de wijk komen hierheen voor de braai omdat het zo gezellig is.' Ik baal dat ik hier niet op zondag ben, want als ik de verhalen moet geloven mis ik het leukste feest van de stad.
ZIJN WIJ NOU ZO ANDERS
De township heeft een klein museumpje. Een man die Steve heet geeft ons een korte inleiding, voor hij ons verder door de drie kamers met informatieposters en wat attributen leidt. In de bril die hij op zijn neus heeft hangen is een glas kapot. Hij laat ons de ‘dompas’ zien, een boekje dat mensen met een donkere huidskleur altijd bij zich moesten dragen om aan te tonen dat ze toestemming hadden om op die plek op de wereld te zijn. De plek werd hun aangewezen door het blanke regime in de ‘Land Act’, een verdrag dat de grond van Zuid-Afrika oneerlijk verdeelde. Negentig procent kwam in handen van de witte, tien procent van de zwarte bevolking. En die tien procent, dat was niet het betere deel van het land. De mensen werden verbannen naar de buitenwijken, waar ze leefden in grote armoede. Al is er het een en ander verbeterd, de tweedeling in de stad is nooit verdwenen.
Steve stroopt zijn mouw op. Ik kijk naar zijn caramelkleurige huid. Hij houdt zijn arm naast de mijne en ik zie hoe die er iets bleker en roder tegenaf steekt, al scheelt het niet veel. ‘Zijn wij nou anders?’ vraagt hij mij. ‘Jij bent toch niet wit, zoals die muur, en ik toch niet zwart, zoals de letters op de posters?’ Ik kijk hem aan door zijn bril, dwars door het gat waar ooit een glas zat, en zeg: ‘Nee, we zijn eigenlijk precies hetzelfde.’
High-tea
In het Mount Nelson hotel kun je op z’n oud-Engels in de glooiend groene ‘garden’ zitten voor een afternoon tea met scones en clotted cream (zo’n 20 euro). Vergeet vooral ook niet even de ‘bathroom’ te bewonderen waar je tussen de orchideeën en kroonluchters met drie soorten zeep je handen kunt wassen. Slapen kan je er natuurlijk ook, maar wel voor filmster-prijzen. Reken op zo’n 300-500 euro per nacht.
Camps Bay
Camps Bay is Kaapstad op stand, met overdag zon, zee en strand (je kunt bedjes huren voor 60 Rand per dag) en tegen de avond jazzbandjes, toprestaurants, wijnbarretjes en als de dag van datum verwisselt kan je terecht bij dj’s in hippe dance clubs.
Robbeneiland
Boek je ticket voor Robbeneiland minstens één dag van tevoren. De boot gaat meerdere keren per dag, maar is in het hoogseizoen soms volgeboekt. Een kaartje voor de boot en rondleiding op het eiland kost zo’n 20 euro per persoon. Maak je op voor een behoorlijk onstuimige rit, want de oceaan is in dit deel van de wereld luidruchtig en meedogenloos. Als je de robben ruikt na ongeveer een half uurtje, weet je dat je het eiland hebt bereikt. Tijdens een bustoer over het eiland vertelt een gids je over de geschiedenis. Daarna neemt een oud-gevangene het over en word je rondgeleid door de cellen, waaronder die van Mandela.
Township
Kies je ervoor een van de townships te bezoeken, zorg er dan voor dat een lokaal iemand je rondleidt en je zeker weet dat het geld dat je uitgeeft naar de lokale gemeenschap gaat. Wij werden rondgeleid in Langa vanuit het bezoekerscentrum. In zo’n twee uur zagen we het buurtcentrum, een museum en de wijk. Verwacht zo’n 150-300 Rand (10-20 euro) per persoon te betalen. Helaas waren wij er niet op zondag, want dan schijnt het feest te zijn in de townships. De Braai gaat aan en er wordt gedanst tot de zon ondergaat.
Table Mountain
Nooit gedacht dat ik het uitzicht vanaf Table Mountain zo mooi zou vinden en het ritje met de kabelbaan naar de top (retourrit kost zo’n 20 euro) zo spectaculair. Alsof ik kon vliegen. Je moet wel even geluk hebben, maar als de wolkendeken (het ‘tafelkleed’ dat vooral in de middagen de Tafelberg bedekt) weg is kan je 360 graden kijken, van de zeeën onderaan de Kaap tot de stad zelf en Lion’s Head (de berg in de vorm van een uitgesleten leeuwenkop) die hoog boven alles uittorent.
De Kaap
Huur een auto en rijd een dagje rond de Kaap. Stop in Simon’s Town om naar de pinguïns te kijken en een kop koffie te drinken en rijd dan door naar het uiterste Zuiden, waar de Indische en Atlantische oceaan samenkomen vlakbij Kaap de Goede Hoop. Het kan een beetje verwarrend zijn: je hebt Cape Point waar je een berg kan beklimmen met een vuurtoren erop en het ‘echte’ Kaap de Goede Hoop, wat niet veel meer is dan een vlakte met rotsen en een bord dat aangeeft dat je er echt bent. Rijd terug via Kommetje Beach, het kronkelende Chapman’s Peak Road en het prachtig gelegen Houtbaai tot je via Camps Bay en Sea Point weer Kaapstad in rijdt.
Casa Elena (Sea Point)
Het Casa Elena Boutique Hotel is een fijn huis met grote kamers (tussen de 50 en 70 euro per nacht) dat net zo warm aanvoelt als de gele buitenkant en gerund wordt door vrouwen uit de townships. We voelden ons er meteen thuis, ook in de multiculturele buurt die niet zo toeristisch was als Camps Bay, maar wel veilig aanvoelde.
Paranga (Camps Bay)
Voor de lekkerste sushi, salade of seafood en om de helderblauwe zee niet uit het oog te verliezen, schuif je rond lunchtijd aan bij Paranga, een van de restaurants aan de boulevard.
Belthazar (Waterkant)
Aan de Waterkant vind je Belthazar, een restaurant waar je een stukje steak kunt eten dat smelt op je tong en waardoor je je afvraagt waarom je in godsnaam heel de rest van je leven al op stukjes rubber kauwt.
Burger Bar (Waterkant)
Aan de buitenkant van Alfred Mall ligt een pleintje waaraan de Burger Bar van Mondiall is gevestigd. Je koopt er een Classic Burger voor 55 Rand en schuift vervolgens aan bij een van de picknicktafels. Wij aten onze zalige juicy burgers terwijl naast ons een Zuid-Afrikaans mannenkoor een vrolijk deuntje zong.
Pizzeria (Sea Point)
Voor een fantastische pizza met kraakbodem ga je naar Ristorante Posticino. Soms moet je even wachten op een plekje of op de bediening, want deze toptent is altijd gezellig druk.
La Boheme (Sea Point)
Deze best luxe bistro en wijnbar heeft uitstekend Mediterraans eten (reserveren is aan te raden) en serveert de beste wijn die ik tijdens mijn trip in Zuid-Afrika heb gedronken. Onthoud: de witte sauvignon blanc van wijnhuis Diemersdal.
Huurauto
Haal je je huurauto op op het vliegveld? Bedenk dan als je ’s avonds aankomt na een lange vlucht of je dan niet liever pas de volgende dag de stad in wilt rijden. Het verkeer is namelijk best druk, met name in de spitsuren, en als je niet gewend bent links te rijden is het echt even wennen. Wij bleven één nachtje in het Road Lodge Hotel (zo’n 40 euro) voor we de volgende dag naar het centrum reden.
Parkeren
Bij sommige hotels is een parkeerservice inbegrepen, anders betaal je de parkeermeter/parkeerwachter in je straat. In het drukke centrum aan de Waterkant kan je je auto het best kwijt door deze in de parkeergarage onder het winkelcentrum van V&A Waterfront te zetten.
Bus
Kaapstad heeft een goed busnetwerk. Kijk voor meer informatie op de website van MyCiTi.
Taxi
Het iets duurdere alternatief van de bus (maar nog steeds goed betaalbaar) is de taxi. Reken op zo’n 10 Rand per kilometer met een minimum van zo’n 40 Rand per rit. Van het vliegveld naar Sea Point betaalden wij 250 Rand
Let's go to…
Klik op de plaatsnaam voor meer informatie over de bestemming
< Terug naar Zuid-Afrika
Reis verder >
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book