...achter een hoge muur van roze koraal een schildpad op die zijn mond wijd opent en een brok steen lijkt af te happen. Met z'n zevenen flipperen we als een gek achter het arme beest aan, dat met langzame slagen heel relaxed wegzwemt, op zoek naar een rustigere plek om zijn lunch te verorberen.

Nadat wij ook zelf van een heerlijke lunch hebben genoten op de Silverswift, gaan we het water in voor onze derde en laatste duik. Het koraal is zo het kan nog kleurrijker dan de eerste twee keer en Robin is druk met de camera aan de slag. Als hij aan het scherpstellen is op een zeeanemoon, zie ik ineens Jaws in levende lijve langs zwemmen in een weliswaar iets kleiner formaat. De White Tipped Reef Shark is zo'n 2 meter lang en ik begin uit enthousiasme heel hard te roepen: 'Roooooobin, een haaaaai!' Dat vertaalt zich onder water helaas in een hele hoop bubbels en bijzonder weinig geluid, waardoor Robin - nog steeds gefixeerd op zijn zeeanemoon - het moment moet missen. Gelukkig kijken de andere mensen uit ons groepje wel mijn kant op als ik mijn hand verticaal voor mijn voorhoofd houd, het teken dat je een haai hebt gezien. Ik zet de achtervolging in met de rest van het duikgroepje en Yuta achter mij, maar al snel verdwijnt de haai steeds verder uit beeld en zie ik alleen wat snorkelaars aan de oppervlakte die verschrikt hun benen intrekken.

WONDER
Als we later onze foto’s terugkijken zien we nog eens goed in wat voor wonder we rond hebben gezwommen. Dat is het mooie van duiken: je bent even getuige van een wereld waar je normaal geen weet van hebt. In het geval van het Great Barrier Reef een ecosysteem dat zo groot is, dat je het vanuit de ruimte kunt zien. Toch geef ik de voorkeur aan een bezichtiging vanuit het zoute zeewater. Niet alleen omdat ik als de dood ben voor de oneindigheid van het heelal, maar ook omdat je anders de zwevende schildpadden, de doorzichtige kwallen, de snelle haaien, de vrolijke clownsvisjes en, ergens verborgen tussen een muur van gekleurd koraal, een fotogenieke zeeanemoon moet missen.