Onze kennismaking met Australië is het vliegveld van Adelaide en een vies backpackershostel. Een valse start, wat mij betreft. Want dan word ik op slag verliefd.
Het is zes uur ’s ochtends, eerste Paasdag, als ons vliegtuig de landing inzet op Adelaide, een plaats aan de zuidkust van Australië. Mijn plan is om nog even een stukje van de film The Holiday te kijken - ik kan toch niet slapen – maar dat valt in duigen door de omroepteksten die luid door het vliegtuig schallen. Mijn privé-beeldscherm, waar net nog Cameron Diaz en Jude Law in rondwandelden, wordt vervangen door een streng uitziende mevrouw, strak in haar blauwe uniform, die uitleg geeft over alles wat je niet mee mag nemen Australië in.
Tot mijn verbazing is het grootste bezwaar etenswaar, en ik kijk teleurgesteld naar mijn reep chocolade en het zakje pinda's die ik van plan was pas een paar uur later op te peuzelen. Daarna komen de douanebeambten in beeld die een hond loslaten op een passagier. Net als ik denk dat er zich kilo's drugs in haar tas bevinden, tovert ze er schuldbewust een appel uit. Ik heb nog de vage hoop dat het filmpje eindigt met de beroemde Australische tekst 'No Worries', maar de letters die in beeld verschijnen vormen dreigend: 'Declare or Beware.'
UITSCHOT
We sluiten om half zeven aan in een rij voor de paspoortcontrole. Een vrouw die volgens mij net nog de hoofdrol speelde in de douanefilm, komt naast ons staan met zo'n fris enthousiasme dat je weet dat haar shift net begonnen is. Na een blik op ons immigratieformulier start ze haar vragenvuur. 'Wat studeren jullie?', 'Wat is je e-mail?' en 'Waar gaan jullie verblijven?' Aangezien wij met een Aziatische flow hierheen zijn gewaaid antwoorden we op haar laatste vraag: 'Geen idee.’ Er verschijnen wat rimpels in haar voorhoofd, maar ze zegt niets. Het gesprek wordt onderbroken door een zwarte labrador die zijn snuit tussen Robin zijn benen parkeert. 'Good boy', zegt de douanebeambte achter ons. Daar denkt Robin duidelijk anders over.
De vrouw die vervolgens ons paspoort controleert wil opnieuw weten waar we heen gaan in Adelaide. Zij stelt het minder op prijs dat we haar dat niet kunnen vertellen. 'Maar als je buiten het vliegveld komt, wat doe je dan?' Ik: 'Nou, dan nemen we een bus of een taxi.' Zij: 'En wat zeg je dan tegen de chauffeur?' Ik: 'Naar het centrum graag.' Ze sluit haar vragen af met: 'Dus jullie hebben totaal geen plannen?' waarbij ze ons aankijkt alsof we het grootste uitschot zijn dat ooit Australische grond heeft betreden. Na nog een gesprek met douanebeambte nummer vier die zeker wil weten dat we voldoende geld op onze rekening hebben, mogen we door.
Eindelijk kunnen we onze bagage van de band halen. 'Kunt u uw rugzak even neerleggen?' Beambte nummer vijf heeft een beagle - zo'n aandoenlijke hond met flaporen - die even in mijn bagage wil snuffelen op zoek naar die appel uit het filmpje. Nog voor we de uitgang bereiken...
... is het beambte nummer zes die ons vraagt of we soms medicijnen bij ons hebben. Vijf tests doorstaan en nu verlies ik met de uitgang in zicht bijna mijn anti-jeuk en multivitaminetabletjes. 'Nee!', roepen we in koor en haasten ons naar buiten.
De lokale bus dropt ons op deze eerste Paasochtend in een straat vol hostels. We hebben weinig keus, alles zit vol, en stemmen in met de laatste bedden in een massaal backpackersgebeuren. Ik open voorzichtig de deur van onze kamer. Een walm van zweetvoeten, muffe kleding, bier en rook van vorige avonden (wat geprobeerd is te verbloemen met deo die slechts de stank versterkt) komt ons tegemoet. De zes stapelbedden zijn moeilijk te onderscheiden in de gigantische bende. Overal liggen kledingstukken, rugzakken, schoenen, mensen en papieren troep. Vlak voor het raam staat een auto die met maximaal volume een soort rare polkamuziek ten gehore brengt die me vaag bekend voorkomt. 'Trojka hier, trojka daar, overal zit paardenhaar.’ Met tranen in mijn ogen kruip ik in bedje nummer negen.
Ik word wakker door twee jongens die aan Robin komen vragen om een wattenstaafje. Het liefst een schone, maar anders is een gebruikt exemplaar ook goed. Ze hebben namelijk uitgevonden dat je met de juiste techniek voor het plaatsen van de wattenstaafjes de wasmachine in het hostel kan saboteren zodat het ding onbeperkt wasjes draait. Welkom in de backpackerswereld. Het gevoel dat ik hier niet echt thuis hoor – misschien te oud voor ben of gewoon te saai? – dringt zich steeds meer aan me op.
Gelukkig is er om 20.00 uur in het hostel iets leuks te beleven. Het is het tijdstip waarop gratis appeltaart met vanillesaus wordt uitgedeeld. En dat laat geen van de honderd backpackers aan zijn neus voorbij gaan. Wij sluiten achteraan aan in een rij die begint in de eetzaal, de bocht omgaat, de trap op en nog een bocht omgaat. 'Ah, een korte rij deze keer', constateert de jongen die achter ons aansluit. We laten ons na een half uur de appeltaart goed smaken terwijl we reizigersverhalen uitwisselen met leuke, jonge mensen. Dat is het grote voordeel van deze wereld: je ontmoet voor je het weet nieuwe reisgenoten, stapmaatjes voor een avond of vrienden voor het leven.
Toch besluiten we de volgende ochtend dat dit niet is hoe we de komende tweeënhalve maand door Australië rond willen reizen. We willen meer vrijheid, meer privacy en meer rust. Via ons hostel vinden we een garage in Adelaide waar tweedehandsauto’s voor backpackers worden verkocht. Als we bij Boomerang Cars binnenlopen, staat ze me glimlachend op te wachten. Een bananengele Toyota Hiace Campervan uit 1981. Het is liefde op het eerste gezicht. Dat ziet ook onze dealer Nick, met wie de dagen erna niet meer te onderhandelen valt. Vijfduizend Australische Dollar, graag of niet. Ik denk aan de wattenstaafjes en onze keuze is gemaakt. We doen het.
Reis je langere tijd door Australië en wil je veel zien, overweeg dan om een camper te huren of te kopen. Het kopen van een camper wordt vanaf 2,5 maand een interessante afweging. Ga uit van een huurprijs van zo’n 1000 euro per maand in het laagseizoen en het dubbele in het hoogseizoen. Koop je een camper, dan kan je dit geld met de verkoop weer terugverdienen. Houd er rekening mee dat je met de aankoop van je camper niet meteen alle kosten voor vervoer en overnachting hebt gedekt. Vaak moet je betalen voor de campsite (zo’n 20 AUD per nacht). Benzine kost ongeveer 1,40 AUD (iets minder dan 1 euro) per liter.
Ga langs bij meerdere dealers om een goede indruk te krijgen welke prijzen redelijk zijn
Maak een testrit
Spreek een soort van garantie af met de garagehouder. Risico’s uitsluiten kan je nooit, maar je kan ze wel proberen zoveel mogelijk in te perken. Kijk of je met de dealer een gegarandeerde terugkoopregeling kunt treffen voor een deel van het bedrag
Wij waren 2,5 maand in Australië en kochten onze campervan voor 5000 AUD bij Boomerang Cars in Adelaide. Onderhandelen ging moeizaam, al kregen we wel de garantie dat we 50 procent van het aankoopbedrag terugkregen als we het busje bij aankomst in Cairns nog niet hadden kunnen verkopen. Omdat ons busje het 2000 kilometer voor Cairns begaf, hebben we de garantie niet kunnen checken. Houd er bij de aankoop van je auto rekening mee dat je voor de registratie en stamp charge nog 300-400 Australische Dollar extra kwijt bent.
Let's go to…
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Alvast heel erg bedankt!
My World is Yours hecht belang aan het onafhankelijk kunnen schrijven over de bestemmingen. Ben je geïnspireerd geraakt door de verhalen en/of heb je bruikbare tips gekregen en zou je in de toekomst graag meer reisverhalen lezen op My World is Yours? Doe dan hier een kleine bijdrage voor het onderhouden en uitbreiden van deze website. Bij een bijdrage vanaf € 5,- ontvang je een mooi vormgegeven e-book (in PDF) van een land naar keuze. Alvast heel erg bedankt!
en ontvang een e-book
