...Spanjaard hebben we nog één dag over voor we weer naar Nederland vertrekken. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, en op de een-na-laatste dag van onze reis staat onze Spanjaard zoals afgesproken wél voor onze deur.

Al barst er tijdens het ontbijt nog een onweersbui los, onze kapitein lijkt er alle vertrouwen in te hebben. Samen met vier Britten en één Israëliër stappen we op een boot waarvan het dak wel erg opvallend afwezig is met de zwarte wolken aan de horizon. ‘No problemo,’ glimlacht de kapitein. Na een uur varen zijn we ongeveer op de plaats van bestemming en kan het afzoeken van het wateroppervlak naar alles wat enigszins op een walvishaai lijkt beginnen.

LIFE OF PI
We dobberen als enige bootje op een compleet lege oceaan. Ik moet denken aan de film Life of Pi die ik op de vlucht vanaf Amsterdam heb gekeken. De kleine Indiase jongen op de boot met de tijger, terwijl ’s nachts onder hem door het glinsterende water een geweldig groot beest voorbij schiet, een prachtige walvis met kleine, witte vlekjes. Die zoeken wij nu ook. En wij hebben weliswaar geen tijger, maar wel vier Britse roodverbrande jongens die de sfeer erin houden. Op het moment dat de golven hoger worden en één van de Britten groen en geel over de reling hangt, zien wij ineens iets groots in de zee drijven, zo’n honderd meter verderop. De overige Britten kloppen hun ongelukkige reisgenoot op de schouder ‘Bad timing, mate!’ en we vliegen naar de kant van de boot vanaf waar het doel van onze tocht goed te zien moet zijn. We horen de kapitein niet die ‘Sit down please!’ roept. Wij hebben alleen nog maar oog voor wat daar in zee beweegt. ‘Wow!’ roept Adam, een van de Britten, opgetogen. ‘Oh my God!’ gil ik enthousiast. ‘It’s huge!’ hoor ik de Israëliër opmerken. We staan elkaar als een stel malloten te verdringen om onze snorkelsets aan te trekken als de kapitein ons mededeelt dat we nu toch echt moeten gaan zitten. ‘It’s only seaweed’, bromt hij. Bij het idee dat we het water waren ingedoken voor een groot veld aan zeewier, moet ik zo hard lachen dat ik er buikpijn van krijg.

Na nog drie uur ronddobberen is het lachen me wel vergaan. Ik zie haast scheel van het turen. De walvishaaien en alle andere levende onderwaterwezens houden het vandaag lekker voor gezien. De zee is een gesloten boek met goed bewaarde geheimen. Net als de kapitein om wil keren en de terugtocht wil beginnen, komt er toch wat naar boven. Ik zie hoe metersgrote grijze mantraroggen met wijd opengesperde bek langs de boot zwemmen, op jacht naar visjes. Op de terugweg worden we vergezeld door dolfijnen die mee springen met het ritme van de boot. Al vinden we dit ook geweldig, toch keren we enigszins teleurgesteld terug. De hoofdpersoon van het verhaal heeft zich niet laten zien.

Bij terugkomst blijkt dat door de storm van de laatste dagen wij en één boot met Japanners de enige toeristen op zee waren die middag. Normaal zijn er tientallen boten die de oceaan afspeuren en dat maakt de kans een stuk groter om ze te zien. En misschien heeft de storm er ook wel voor gezorgd dat de walvishaaien even een andere route hebben gekozen. Of onze Spanjaard is een kleine oplichter. We komen het niet te weten. Aan de noordkant van het eiland genieten we vanaf de schommelstoelen aan de bar van ons hotel, met onze voeten in het zand, van de mooiste zonsondergang die we tijdens onze reis hebben gezien. Ach, dan maar even geen grootse verhalen als we terug zijn. Het geeft ons weer een goede reden om onze volgende verre reis uit te zoeken. Wij gaan de walvishaaien achterna.