“GOOD MORNING VIETNAM!”

Als ik aankom in Vietnam sta ik op het punt heel hard te gaan huilen. We zijn net met een plaatselijke bus uit Laos afgezet in een plaatsje dat niet in mijn reisgids staat en ik snap wel waarom. We komen uit het land van de 1 miljoen olifanten, waar de aarde vol staat met groene bomen en planten, de lucht blauw is en de wegen vaak worden bewandeld door kippen en grote tuktuks. Hier in Dong Ha is de lucht grijzig, de huizen grauwig en scooters scheuren af en aan. En het ruikt vreemd, al ben ik er niet achter waarnaar.

Met backpack en al belanden we bij iemand achterop die ons afzet bij een touroperator. De man wil wel een bus voor ons regelen naar Hanoi. Hij sleept ons meteen mee naar een voorbeeldbus op de parkeerplaats, waar hij op de eerste stoel plaatsneemt en de stoel een paar centimeter naar achter schuift. ‘Sleeping bus,’ vermeldt hij grijnzend, terwijl hij zijn ogen dichtdoet en doet alsof hij heel hard snurkt. Ik kijk Robin bedenkelijk aan en vraag me af of we deze man en zijn bus serieus moeten nemen. Terwijl Robin met de man verder onderhandelt, ga ik op pad om op zoek te gaan naar andere reisopties.

Baby don’t hurt me
Die andere opties blijken al gauw nergens te bekennen. Achter het kantoortje van de touroperator ligt alleen een woonwijk. In deze straat is het redelijk rustig, kinderen rennen rond en af en toe scheurt er weer een scooter langs. Dan gaat er een deur open en een man van middelbare leeftijd komt naar buiten. Als hij mij opmerkt begint hij enthousiast met zijn handen te wapperen en te gebaren dat ik toch vooral naar binnen moet komen. Binnen zit heel zijn familie rond een eettafel, waar ik aan mag schuiven en een banaan krijg aangeboden. Ik snap niks van wat ze zeggen, want ze spreken geen Engels en ik geen Vietnamees, maar ze kijken erg blij.

Pas later kom ik erachter dat het Tet (Vietnamees nieuwjaar) is. En dat de eerste vreemdeling die die dag een voet over de drempel zet, geluk brengt. Ik heb ook geluk. Ik ontdekte de gastvrijheid van de Vietnamezen en vond Robin veilig en wel weer terug. De sleeperbus naar Hanoi bleek een karaokebus te zijn en we zongen mee met ‘What Is Love (Baby Don’tHurt Me)’. Vanaf Dong Ha werd Vietnam alleen maar beter. We voeren op een piratenschip door Halong Bay, sprongen van de gele zandduinen in Mui Ne, maakten het lichtjesfestival mee in Hoi An en lieten ons omarmen door de Mekong Delta. Het enige waar ik niet aan kon wennen was die rare geur. Het heeft één voordeel: elke keer als ik vissaus ruik, denk ik terug aan Vietnam.